Als jij ooit in je leven aangifte hebt gedaan herken je het vast wel; het duurt ontzettend lang voordat je aangifte wordt opgepakt en voordat er echt wat mee gebeurt ben je zo een hele tijd verder. In Nederland bestaat het snelrecht en zelfs het supersnelrecht, maar waarom wordt daar niet vaker gebruik van gemaakt?
Allereerst is het misschien goed om te verduidelijken wat het snelrecht en het supersnelrecht inhoudt. Bij snelrecht staat een verdachte binnen 17 dagen voor de rechter, bij supersnelrecht binnen 3 tot 6 dagen. Hier kan gebruik gemaakt van worden indien het gaat om een bewijstechnisch eenvoudige zaak. Hierbij kan gedacht worden aan zaken waarbij het gaat om veelplegers, een verdachte die op heterdaad wordt betrapt of aan een situatie waarin er gebruik wordt gemaakt van geweld tegen personen met een publieke functie. Daarnaast moet de verdachte tot aan de zitting in voorlopige hechtenis kunnen blijven en moet de verdediging instemmen met afhandeling van de zaak op zo’n korte termijn.
Het snelrecht kan een super goede oplossing bieden voor zaken die snel afgehandeld moeten worden. Het is een snelle manier van rechtspreken en dat betekent ook dat slachtoffers snel afsluiting kunnen krijgen en eventueel zelfs een schadevergoeding.
Echter, in de praktijk wordt het snelrecht weinig gebruikt. Dit komt voornamelijk doordat het vereist is voor toepassing van het snelrecht dat het gaat om eenvoudige zaken, terwijl in de praktijk blijkt dat de zaken die bedoeld zijn voor het snelrecht toch te ingewikkeld hiervoor zijn. Voor de andere zaken geldt juist het omgekeerde; vanwege het anticipatiegebod is voorlopige hechtenis niet mogelijk en ook dit is vereist voor toepassing van het snelrecht.
Kortom, wat de wetgever voor ogen had komt niet overeen met de praktijk en daarmee wordt het snelrecht eigenlijk tekort gedaan. Dat is dan ook gelijk de reden dat het snelrecht in de praktijk weinig wordt gebruikt.
Bronnen
https://repository.wodc.nl/bitstream/handle/20.500.12832/2457/3019_volledige_tekst_tcm28-457679.pdf